Ouders die zich aangevallen voelen door jouw gebrek aan kinderwens

Als twee 28-jarigen die net hun eerste huis hebben gekocht, ontkomen we er blijkbaar niet aan: veel mensen vragen wanneer we aan kinderen gaan beginnen.

Sowieso vind ik dat al een gekke vraag die niemand wat aangaat, maar goed, zo zit de maatschappij nog in elkaar.

Als we aangeven dat we de behoefte niet voelen, krijgen we het welbekende antwoord: 'Dat komt nog wel.' Soms aangevuld door een 'Ik wilde ze ook nooit/ik vond kinderen ook altijd stom tot ik ze zelf kreeg.'

Wij vinden kinderen absoluut niet stom. In tegendeel, ik ben dol op de kinderen in mijn omgeving en ik ben, al zeg ik het zelf, heel goed met kinderen. Hetzelfde geldt voor mijn partner. Mijn vriend en ik hadden eigenlijk beiden altijd een kinderwens, maar die is inmiddels flink afgezwakt.

Ik vind dat we best solide argumenten hebben, maar bij sommige ouders wordt het zwart voor de ogen als je laat vallen dat je geen kinderen wilt. Onze argumenten zijn o.a: We functioneren prima, maar we zijn twee ADHD'ers die al enorm veel moeite hebben met alle ballen hooghouden zonder dat er kleine mensjes afhankelijk van ons zijn, we zijn beiden snel overprikkeld, ik heb bepaalde trauma's en patronen van mijn moeder overgenomen die ik een kind echt niet gun en de staat van de wereld, inclusief klimaat, is niet echt om over naar huis te schrijven.

Dan komen er vooral tegenargumenten of 'maar jullie zouden zulke leuke ouders zijn.' Ja, ik weet wel zeker dat we leuke ouders zouden zijn. Maar of we geschikt zouden zijn? Geen idee, maar willen we het risico nemen om erachter te komen dat dat niet zo is? Daarnaast zou ik ook een, ik noem maar wat, superleuke bejaardenverzorger zijn, maar dat betekent niet dat ik die carrière moet najagen. Maar als het om kinderen gaat, is het ineens een plicht.

Ik zie veel compleet uitgebrande ouders om me heen. Logisch, en onze grens ligt op dat vlak wat lager, dus dat bespaar ik ons en de potentiële kinderen graag. Maar om de een of andere reden werkt deze overdenking als een rode lap op een stier. Een vriendin laatst werd enorm giftig en zei dat ik 'vanzelf minder egoïstisch zou worden' als ik een kind kreeg en dat haar leven pas echt zin kreeg toen ze kinderen kreeg. Ik weet niet waar die woede vandaan kwam en ik snap niet hoe het juist egoïstisch is om géén kinderen te nemen, zeker niet met de reden dat ik een kind het allerbeste zou willen geven en dat ik niet zeker weet of wij dat zouden kunnen. Bovendien vind ik mijn leven nu al erg zinvol en leuk en zijn mijn partner en ik absoluut niet egoïstisch.

Goed, een vraag aan niet-ouders dus: herkennen jullie het dat sommige ouders jouw keuze om geen kinderen te willen als een persoonlijke aanval zien? En aan de ouders: hebben jullie enig idee waar dit vandaan komt? Hoe reageer ik hierop? Het gaat er steeds vaker over en daar heb ik helemaal geen behoefte aan.

Misschien veranderen we ooit toch nog van mening, maar voor nu zien we het gewoon niet gebeuren. Om het gesprek af te kappen, heb ik steeds vaker de neiging om iets radicaals te verzinnen in de trant van 'ik wil wel, maar ik heb geen baarmoeder meer' oid. Want het lijkt wel alsof elke vrouw met een (waarschijnlijk) functionerende baarmoeder het andere ouders verplicht is om hetzelfde pad te volgen.

Edited to add: Lieve mensen, ik vind het niet erg als mensen vragen óf we een kinderwens hebben. Ik vind het ook niet erg als ze vragen waarom niet. Ik leg het dan graag uit. Ik vind het alleen vervelend dat niet iedereen dat accepteert, dat ze niet luisteren naar de argumenten en dat ze vooral redenen geven over waarom we het wel zouden moeten doen. Ik vind iemand na een uitgebreide, onderbouwde uitleg afdoen als ' egoïstisch' zonder verder in te gaan op de argumenten inderdaad een aanval. Ik vind het fantastisch dat er mensen zijn die zoveel geluk halen uit hun kinderen, ik vind niet dat niemand meer kinderen moet krijgen en ik vind vooral dat iedereen gewoon lekker zijn ding moet kunnen doen zonder commentaar. Ik hou geen relaas tegen mensen die er terloops naar vragen, de argumenten komen pas op tafel wanneer mensen blijven vragen, pushen en drammen.